Karolina Gembara w projekcie „Zimowy umysł” konfrontuje się z zagadnieniem migracji i repatriacji, których echa wciąż kształtują naszą współczesną tożsamość. Gembara zestawia fotografie, obiekty i zdjęcia archiwalne (z archiwów prywatnych i publicznych) by opowiedzieć o poszukiwaniu własnego miejsca i diagnozować skomplikowaną sytuację terenów poniemieckich.

By zdiagnozować XXI wiek postanowiłem cofnąć się w czasie i wydobyć zdarzenia, które zapisały się w kolektywnej świadomości. Kluczowym komponentem procesu twórczego była potrzeba konfrontacji ze zbiorową pamięcią, na której trwały ślad odcisnęły poczucie lęku, zagrożenia oraz pełne napięć dyskusje czy polemiki.

W doborze zdarzeń przepracowywanych za sprawą fotografii, kluczowymi kryteriami nie były bynajmniej towarzyszące im statystyki zgonów, terytorialny zasięg oddziaływania czy medialny szum. Kluczowe okazywało się pytanie o osobistą wrażliwość, która musiała się skonfrontować z tym, co dotykało współczesnego mi społeczeństwa.

Wobec tego, co wstrząsnęło całą naszą globalną wioską nie sposób dokonać „wewnętrznej emigracji”. Stąd wydarzeniami, z którymi postanowiłem się wizualnie zmierzyć był atak na World Trade Center (2001), obchody Święta Niepodległości w Warszawie (2013-2020), tragedia na Promenadzie Anglików w Nicei (2016), zamieszki na Marszu Równości w Białymstoku (2019) oraz publikacja w „Gazecie Polskiej” naklejek strefa wolna od LGBT (2019).

Skala wymienionych zdarzeń jest odmienna, ale każde z nich wyzwala analogiczną temperaturę emocji. Każde z nich wzbudza strach, niepewność i brak poczucia bezpieczeństwa. Przede wszystkim zaś – każde z nich prowokuje do postawienia fundamentalnych pytań o współczesne wartości.